زنده م .. نفس میکشم .. اونقدر اشک ریختم که سرم داره میترکه .. چشمام پف کرده ، طبق معمول زیر چشمام قرمز شده .. مثله کسیکه یه مشت خوابوندن پای زیر دو چشمش .. نمیخوام یادم بیاد لحظه ایی که خراب شد همه چی رو سرم .. نمیخوام از چیزی یادم بیاد که مال من نبود .. خواست من نبود .. تا چند لحظه گوشی رو پرت کردم و گفتم این مال من نیست .. اشتباه شده .. باورم نمیشد .. اخرین انتخاب از 21 .. اخریش .. تهرانا رو رد کرده بود و رسید به همون چیزی که نمیخواستم .. به همون چیزی که به خواست خودم انتخاب نکرده بودم .. مرمت بنا .. من این رو بخاطر خودم انتخاب نکرده بودم .. حتی به قبول شدنم تو این رشته فکر نکرده بودم .. حالا من موندم با یک عالمه خرابی تو وجودم .. چیشد مگه ؟ مگه با رتبه من تهران نیاورده بودن پارسالیااا .. چی شد .. چرا هر چی خواستم برعکس شد .. چرا خراااب شد .. میدونی امروز وقتی خاله گفت جوابا عصر میاد.. دلم دیگه قرار نداشت .. مامان گفت : مگه توکل نکردی بهش ؟ مگه نگفتی هرچی خودش بخواد بهترینه .. همونجا دلم قرص شد .. گفتم خدایا من از اولش توکل کردم بهت .. این راه رو با هر جون کندنی اومدم .. اما نشد .. ننوشت عکاسی تهران .. نوشت مرمت شهر خودم .. نوشت رشته ایی که هیچ علاقه ایی بهش ندارم .. من فقط یک کد انتخاب رشته رو نمیخواستم. شد همونی که نمیخواستم .. نمیدونم کی و چی رو مقصر بدونم .. نمیدونم چیکار کنم .. اما بد جور همه چی درهمه .. مامان خوشحاله .. بابا میرقصه .. چون دم خونش قبول شدم .. خواهرم هیچ نظری نداره اما خوشحاله که هستم و کارای خونه باز بینمون تقسیم میشه .. خاله قربون صدقم رفت .. بغض کرد باهام .. تو اون چند دقیقه ی اول اعلام نتایج ، ارومم کرد .. دایی ماچم کرد .. مامان باهام گریه کرد .. من گریه کردم .. گریه کردم .. گریه کردم .. زار زدم .. سرم گیج رفت .. دنیااا تار شد .. مامان ترسید .. بلندم کرد .. شیرینی خرید برای قبولیم .. دایی و دایی دیگه رو گفت بیاین .. بهم گفت : سرتو بالا بگیر .. شاید کسی جای تو رو بخواد اما حالا تو قبول شدی توش .. حالا زمین نخور .. بلند شو .. بلند شدم ، اما بلند شدن سخته ، حالا با مرمت چیکار کنم ؟ با عکاسی که میخوام چیکار کنم .. ای زندگی چرا اینقدر سخت میگیری بهم ؟ چرا چرا .. خسته شدم .. پوکیدم .. له شدم .. قسمت چی بود ؟ چرا اینقدر قسمت سخته ؟؟ من نمیدونم مرمت چی هست .. میدونی چیه ؟ بعضیا گفتن بمون .. نمیمونم .. اینبار نه .. چرا بمونم پشت ازمونی که هیچیش استاندارد نیست .. چرا عمرم رو هدر بدم ؟ من خسته تر از اونیم که بخوام باازم امید بخرم تو این نااامیدی .. مطمئن نیستم .. اما بازم میرم رویا میسازم .. مرمت با عکاسی سنخیتی نداره .. اما من از عکاسی دست نمیکشم .. کی از رویاش دست میکشه .. من خودم له م .. داغونم .. امیدم ته کشیده .. اما میخوام قوی باشم .. میخوام حتی تو مرمت هم شده بجنگم .. اگه این راهمه .. باشه میرم که بسازم .. شمام اگه رسیدن به اون چیزی که خواستین دمتون گرم .. نرسیدین مطمئنم که راه پر ارزش تر میشه تا که برسیم .. من خودم نرسیدم به دانشگاهی که خواستم .. اما به قول مامانم شاید باید از راه سخت تری برم سراغش .. من از پارسال گفتم مرمت نه .. اخه اینجا همه چی داره جز رشته های هنر .. یکی داره همونم مرمت .. از یه طرف نمیخوامش .. انگار غریبس براام .. انگار باهام مچ نیست .. از یک طرف خوبه که توش نقاشی داره .. عکاسی داره .. خاله بهم می گفت بیا رشته ی من .. تجسمت خوبه .. حالا شد همون رشته ی خاله .. معماری نه امـا مرمت شد .. هر چی من گفتم مرمت نه .. شد مرمت .. چرا هرچی خواستم نشد اما هرچی نخواستم شد ؟ میخوام عاقل باشم .. تو این موضوع دفن نشم .. اگه عکاسی تهران نشد .. عیبی نداره .. شاید باید خودم دانشگاه خودم شم .. کاری که یکسری از ادما میکنن و دیدم که توش چقدر موفق بودن .. میخوام از رویام دست نکشم .. یاد حرف یکی از بچه های انجمن عکاسی دانشگاه تهران افتادم وقتی اومد اسامی رو برای کنکور عملی اعلام کنه که بریم پیش استادا .. گفت : خوش اومدید به هنر .. فقظ اگر قبول نشدین باعث نشه از هنر دست بکشید.. حالا میخوام دست نکشم .. میدونم سخت تر میشه .. اما خودم گفتم سختیش رو دوست دارم چون هنره .. چون چیزیه که دوسش دارم و میخوامش .. حتی اگه قرار باشه لیسانس مرمت بنا بگیرم .. خدا رو چه دیدیم شاید مرمت بنا نشست تو دلم .. فقط نمیخوام نااامید شم .. نمیخوام ناامیدیم ادامه پیدا کنه .. من از راکد شدن میترسم ..
